Familieleden vinden de opname van een geliefde soms nog erger dan de patiënt zelf. Als je als medewerker dit niet in de juiste paden weet te leiden, gaat het snel mis. Zo ook bij Suzanne, transferverpleegkundige in een klein ziekenhuis.
Verhuizing van moeder
Suzanne heeft een gesprek met de twee oudste kinderen van mevrouw Eriksma, een dame van 90. Mevrouw Eriksma was opgenomen voor een gebroken heup. Het beleid van het ziekenhuis is dat patiënten zo snel mogelijk het ziekenhuis verlaten. Voor revalidatie zoekt men heus wel naar een plek dichtbij, maar die is niet altijd voorhanden.
Suzanne vertelt de zoon en dochter dat hun moeder verplaatst wordt naar een locatie aan de andere kant van de stad om te revalideren. De kinderen reageren verbijsterd. Zo ver weg? Dat kán toch niet? Haar uit haar eigen omgeving halen? Hoe moeten zij zelf dan hun moeder bezoeken? Ze vinden het duidelijk verschrikkelijk. Suzanne heeft medelijden met de kinderen, beide achter in de zestig.
Ze legt uit hoe het beleid van het ziekenhuis werkt en laat ook merken dat ze er zelf niet achter staat. Maar ja, ze kan er niks aan doen. Suzanne geeft aan dat mevrouw Eriksma er zelf geen moeite mee heeft.
Beleid versus begrip
De kinderen van mevrouw Eriksma worden steeds bozer. Opmerkingen als “Hoe kun jij zoiets doen?!“ en “Zo gaat ze dood!” vliegen over tafel. Suzanne merkt dat ze lastig om kan gaan met hun heftigheid, o.a. omdat het beide senioren zijn. “Dit doe je je eigen moeder toch ook niet aan!” Suzanne blijft kalm en beschrijft wederom het beleid van het ziekenhuis.
Maar het helpt niets. De man wordt steeds roder en begint nu ook te dreigen. “Als ze sterft, is het jouw schuld! En dan weten wij je wel te vinden!”
Suzanne vindt de heftigheid, de beschuldiging én het dreigement zó onrechtvaardig dat ze zelf emotioneel wordt. Een combinatie van boosheid en schrik. De familie heeft geen oog voor haar tranen. Ze zeggen dat ze een klacht in gaan dienen en vertrekken op hoge poten…
Slecht nieuws gesprek
Dit was een slecht nieuws gesprek dat behoorlijk mis gaat. Door het hameren op beleid wordt de eerste schrik snel frustratie, wat ontspoort naar manipulatieve, persoonlijk gerichte agressie.
Hoe had het ook kunnen gaan?
Suzanne vertelt de twee kinderen dat om te revalideren hun moeder verplaatst wordt naar een locatie aan de andere kant van de stad. De kinderen reageren verbijsterd. Dat kán toch niet? Haar uit haar eigen omgeving halen? En zo ver weg? Hoe moeten zij zelf dan hun moeder bezoeken? Ze vinden het duidelijk verschrikkelijk.
Suzanne begrijpt dat het vervelend nieuws is, al had ze deze heftigheid niet verwacht. Ze heeft medelijden met de beide senioren. Ze geeft hen de tijd hun teleurstelling, zorgen én irritatie onder woorden te brengen. Dan zegt ze: “Ik zie dat het u overvalt dat uw moeder verplaatst moet worden. U maakt zich duidelijk zorgen.” De emoties zijn na de eerste schrik een beetje gezakt. “Zal ik u uitleggen hoe we tot deze beslissing zijn gekomen?” Vervolgens ligt ze het beleid toe.
De kinderen beginnen bij de toelichting weer geagiteerd te raken. Suzanne geeft ze wederom de ruimte. De geuite frustratie schiet niet door. Suzanne benoemd een paar van de punten waar de familie zich zorgen om maken, zoals de reistijd. Ze vraagt de familie of er ook alternatieven zijn.
Suzanne oppert zelf geen oplossingen, maar denkt mee over de oplossingen waar de familie zelf mee komt. Uiteindelijk bedankt de familie haar voor haar tijd. Ze zijn nog steeds niet blij, maar zijn aan het nadenken over wat ze kunnen doen.
Aandacht en tact
Eerst moet er ruimte en aandacht zijn voor de emotie van de familie, ook als dat vaker nodig is. Pas daarna is er gelegenheid en ruimte voor het toelichten van de beslissing. Verder beperkt Suzanne haar meedenken tot de ideeën waar de senioren zelf mee komen. Dit voorkomt dat ze ideeën oppert die voor de senioren überhaupt geen optie zijn, en de zorgen en frustratie weer aanwakkeren.
Ruimte voor contact vereist ontlading van de emotie.
Lucia
Laatste berichten van Lucia (toon alles)
- Als leidinggevende is een ‘open deur’ niet genoeg - 09/02/2024
- Een zakelijk contact aanspreken op gedrag én de relatie behouden - 24/06/2021
- Een (on)gemakkelijke waarheid - 20/09/2019